روایات و سخن معصومین(ع) درباره ثواب گریه در عزای سیدالشهداء و اهل بیت(ع)

پنج حدیث گرانبها در مورد گریه بر اهل بیت ع با منبع معتبر

۱) أبانُ بنُ تَغلِبَ عَنِ الإمامِ الصّادِقِ علیه السلام :

نَفَسُ المَهمومِ لِظُلمِنا تَسبیحٌ ، وهَمُّهُ لَنا عِبادَهٌ ، وکِتمانُ سِرِّنا جِهادٌ فی سَبیلِ اللّه ِ . ثُمَّ قالَ أبو عَبدِاللّه ِ علیه السلام : یَجِبُ أن یُکتَبَ هذَا الحَدیثُ بِالذَّهَبِ 

[ أمالی الطوسیّ : ۱۱۵ / ۱۷۸ ، أمالی المفید : ۳۳۸ / ۲ ، بشاره المصطفى : ۲۵۷ ، وراجع الکافی : ۲ / ۲۲۶ / ۱۶ . ] .

ابان بن تغلب از امام صادق علیه السلام:
نفس کشیدن غمدیده از براى ستمى که بر ما رفته، تسبیح است و اندوه او به خاطر ما عبادت است و پرده پوشى اسرار ما، جهاد در راه خداست. حضرت صادق علیه السلام سپس فرمود: باید این حدیث را باطلا نوشت.

گریه بر اهل بیت ع

۲) الإمام الصادق علیه السلام :

مَن ذُکِرنا عِندَهُ فَفاضَت عَیناهُ حَرَّمَ اللّه ُ وَجهَهُ عَلَى النّارِ

[ کامل الزیارات : ۱۰۴ عن فضیل بن فضاله . ] .

امام صادق علیه السلام:

هرکس در نزد او از ما یاد شود و او بگرید، خداوند چهره اش را بر آتش حرام گرداند.

۳) الإمام الصادق علیه السلام :

مَن دَمَعَت عَینُهُ دَمعَهً لِدَمٍ سُفِکَ لَنا ، أو حَقٍّ لَنا اُنقِصناهُ ، أو عِرضٍ اُنتُهِکَ لَنا أو لِأَحَدٍ مِن شیعَتِنا بَوَّأَهُ اللّه ُ تَعالى بِها فِی الجَنَّهِ حُقبًا

[ أمالی الطوسیّ : ۱۹۴ / ۳۳۰ ، أمالی المفید : ۱۷۵ / ۵ کلاهما عن محمّد بن أبی عماره الکوفیّ . ] .

امام صادق علیه السلام:

هرکس به خاطر خونى که از ما ریخته شده، یا حقّى که از ما گرفته شده ویا هتک حرمتى که نسبت به ما یا یکى از شیعیان ما شده باشد قطره اى اشکّ بریزد، خداوند متعال به سبب آن او را یک حقب [هشتاد تا صد سال ]در بهشت جاى دهد.

گریه بر اهل بیت ع

بیشتر بخوانید : شعر آیینی ماه محرم و شهادت امام حسین (ع) در واقعه کربلا

۴)عنهم علیهم السلام :

مَن بَکى وأبکى فینا مِائَهً فَلَهُ الجَنَّهُ ، ومَن بَکى وأبکى خَمسینَ فَلَهُ الجَنَّهُ ، ومن بَکى وأبکى ثَلاثینَ فَلَهُ الجَنَّهُ ، ومَن بَکى وأبکى عِشرینَ فَلَهُ الجَنَّهُ ، ومَن بَکى وأبکى عَشرَهً فَلَهُ الجَنَّهُ ، ومَن بَکى وأبکى واحِدًا فَلَهُ الجَنَّهُ ، ومَن تَباکى فَلَهُ الجَنَّهُ

[ الملهوف : ۸۶ . ] .

ائمّه معصومین علیهم السلام :

هرکس به خاطر ما بگرید و صد نفر را بگریاند، به بهشت رود، هرکس بگرید و پنجاه نفر را بگریاند به بهشت رود، هرکس بگرید و سى نفر را بگریاند به بهشت رود، هرکس بگرید و بیست نفر را بگریاند به بهشت رود، هرکس بگرید و ده نفر را بگریاند به بهشت رود، هرکس بگرید و یک نفر را بگریاند به بهشت رود و هرکس وانمود به گریه کردن هم کند به بهشت رود.

۵) بَکرُ بنُ مُحَمَّدٍ الأَزدِیُّ عَنِ الإِمامِ الصّادِقِ علیه السلام :

تَجلِسونَ وتَتَحَدَّثونَ ؟ قُلتُ : جُعِلتُ فِداکَ ، نَعَم . قالَ : إنَّ تِلکَ المَجالِسَ اُحِبُّها فَأَحیوا أمرَنا ، إنَّهُ مَن ذَکَرَنا أو ذُکِرنا عِندَهُ فَخَرَجَ مِن عَینَیهِ مِثلُ جَناحِ الذُّبابِ غَفَرَ اللّه ُ لَهُ ذُنوبَهُ ولَو کانَت أکثَرَ مِن زَبَدِ البَحرِ

[ ثواب الأعمال : ۲۲۳ / ۱ ، بشاره المصطفى : ۲۷۵ نحوه ، وراجع مستطرفات السرائر : ۱۲۵ ، المحاسن : ۱ / ۱۳۶ / ۱۷۴ ، کامل الزیارات : ۱۰۴ ، تفسیر القمّیّ : ۲ / ۲۹۲ . ]

۶) بکر بن محمّد اَزدى از امام صادق علیه السلام:

آیا باهم مى نشینید و گفتگو مى کنید؟ عرض کردم، آرى، فدایت شوم. فرمود: من این گونه مجالس را دوست دارم. پس یاد ما را زنده کنید؛ که هرکس از ما یاد کند یا در حضور او از ما یاد شود و به اندازه پر مگسى اشکّ از دیدگانش بیرون آید خداوند گناهان او را بیامرزد حتى اگر بیشتر از کف دریا باشد.